Michael: Het is eigenlijk een universeel probleem dat mensen
voor anderen willen bepalen wat beter is,
wat voor henzelf hoogstwaarschijnlijk beter uitkomt.
Antwoorden van Michael gechanneld door Christy.
Theo/Philip: Deze keer willen we graag het gedrag van mensen ten opzichte van anderen en hun leerproces bespreken. Ben je jezelf bewust vanuit welke intentie je jezelf opstelt en spreekt en neem je daarvoor ook de verantwoordelijkheid. Hoe laat je dan ook de verantwoordelijkheid voor het doen en laten bij de ander liggen en laat je hem of haar de eigen keuzes maken? Of laat je je als het ware meegezogen worden door je eigen oordelen over de ander en ga je daardoor het proces van de ander overnemen. Hoe scheid je wat de verantwoordelijkheid voor de ander en wat de verantwoordelijkheid voor jezelf is en hoe overzie je de consequenties?
Michael: Wij zijn blij met dit thema omdat het mensen een noodzaak geeft om echt vooraf te weten waarom men iets doet. Omdat in de praktijk blijkt dat heel veel mensen zich onvoldoende bewust zijn van de gevolgen van hun handelen, is het nu aan de orde dat men eigenlijk zegt: bezint voordat je begint. Want doordat er steeds meer gevoelige mensen zijn die ook tussen de regels doorlezen, ontstaan er heel veel emotionele aannames waardoor mensen zich dingen voorstellen die er feitelijk niet bedoeld zijn. Als men niet zorgvuldig genoeg de woorden kiest of zich niet afvraagt met welk doel wil ik hierbij betrokken zijn, is het belangrijk om te weten met wie je te maken hebt. Dit betekent dus dat je een eerdere afstemming op de mens en op je eigen intentie doet en deze ook zo zuiver mogelijk houdt. Bijvoorbeeld door eerst jezelf af te vragen: ’Wat wil ik bereiken met mijn interventie, wat wil ik bereiken met mijn actie en wat wil ik bereiken met mijn beïnvloeding?’. En is die wel zuiver genoeg, want mensen zijn natuurlijk niet perfect. Echter, hoe je met mensen omgaat is van groot belang. Dit komt ook als een roep uit de maatschappij, namelijk dat er te vaak voor mensen besloten wordt, in plaats van dat er met of door mensen besluiten genomen worden. Dit geeft ook aan dat er een belangrijke verschuiving aan het plaats vinden is in het bewustzijn van veel mensen. Dus zonder de consequenties van je handelen en communicatie mee te nemen kan je achteraf niet zeggen: ‘Oh sorry, zo had ik het niet bedoeld’. Dat is vaak zonder respect, zonder zorg en uiteindelijk levert het niet het gewenste doel op. Men mag zichzelf daarvoor wel aanrekenen dat men niet in de combinatie met zuivere intentie en verantwoordelijkheid leeft. Een mooi voorbeeld van het niet nemen van de eigen verantwoordelijkheid is het vele nepnieuws waarbij geen zorg is over de consequenties van dit nepnieuws. Zoals dat veel mensen daardoor in angst schieten of in onzekerheid komen en het niet belangrijk vinden om je daar vooraf bewust van te zijn. Dus onze eerste zin, bezint voordat je begint, kun je door alle lagen van culturen van organisaties als een belangrijk aandachtspunt doortrekken omdat het hoort bij de verschuiving van het bewustzijn en het bewust maken van anderen die daar nog niet zo fijngevoelig op ontwikkeld zijn.
En dan zouden we nu over willen gaan op jullie tweede punt, het overnemen van het proces van de ander. Gezien het bovenstaande gebeurt het nog zo frequent dat mensen anderen niet meer hun leerproces gunnen. Dat gebeurt vanuit verschillende invalshoeken of gedachtegangen. Zoals bij mensen die het prettig vinden zichzelf van anderen afhankelijk te maken. Hoe men omgaat met de leerprocessen, bijvoorbeeld bij een ziekte, een ongeval of dat je even uit de roulatie bent omdat je niet naar je eigen grenzen hebt geluisterd. Zoals alle mensen die met een burn-out of en overspannenheid zitten en zich vaak overgeven aan medici of aan hulpverleners die zichzelf belangrijker vinden dan het welzijn van hun patiënt of cliënt.
Theo: Dus laten ze mensen langer terugkomen, laten ze het langer duren omdat het meer geld oplevert, terwijl men zich toch bewust kan zijn dat elke lastige situatie of het struikelend door het leven gaan een behoefte is van het leven van deze mensen, waarbij ze in een situatie gebracht worden om te leren: ‘Hoe ga ik hier mee om’. Als je hiervan bewust bent, dan zul je het leerproces van de ander belangrijker maken dan jezelf als hulpverlener.
Philip: Wij herkennen dat dit proces gebeurt, want het gebeurt niet alleen bij hulpverleners, echter ook binnen families, vrienden dat mensen vanuit een bepaalde gedachte iets voor iemand anders bedenken wat misschien beter voor die ander is?
Michael: Daar heeft u helemaal gelijk in, want het is eigenlijk een universeel probleem dat mensen voor anderen willen bepalen wat beter is, wat voor henzelf hoogstwaarschijnlijk beter uitkomt. Daar kan men al gelijk proeven dat de intentie totaal onzuiver is dat men daarmee ook uit een gelijkwaardige positie stapt omdat men zichzelf belangrijker vindt dan de ander, in welk proces men zich ook bevindt. En omdat steeds meer mensen zich bewust zijn dat ze hun vrijheid en vrij zijn op deze manier ontnomen wordt, wordt men ook steeds mondiger om te zeggen: ‘Dat wil ik graag zelf bepalen’ als het op een vriendelijke manier gezegd wordt. Anderen trekken zich terug en sluiten zich steeds meer af van de wereld om zich heen met daarbij behorende eenzaamheid of het gevoel, ‘Ik doe er eigenlijk niet te toe’, wat weer een hele andere leercurve in gang zet. En wat belangrijk is in dit proces is dat men echt dicht op zichzelf zit. Het zelfbewustzijn van, ‘Wanneer neem ik leerprocessen over?’ en ‘Wanneer ga ik voor een ander een keuze maken?’ is nu heel erg aan de orde, omdat zonder dit zelfbewustzijn eigenlijk ook het ontwikkelproces van iedereen vertraagd. En daar kan een weldenkend en welbewust mens toch nooit verantwoordelijk voor willen zijn.
Theo: De vraag is hoe kun je bij jezelf signaleren dat je teveel met het proces van de anderen bezig bent of vanuit een onjuiste intentie handelt?
Michael: Nou, men hoeft maar naar de ander te kijken. Voelt de ander zich serieus genomen, voelt de nader zich gerespecteerd, maakt de ander oogcontact of verbreekt deze die en trekt zich qua lichaamstaal een beetje terug. Als iemand opnieuw een afspraak wilt maken en die afspraak wordt steeds afgezegd, uitgesteld of niet gemaakt, dan kan men bij zichzelf op onderzoek gaan, wat heb ik gedaan of gezegd waardoor die ander niet meer open wil staan voor mij. Dus het is waarnemen op de verschillende niveaus en men zou zichzelf ook de vraag kunnen stellen, als ik die ander ben zou ik dan blij zijn hoe er met mij omgegaan wordt. Het is ook een kwestie van zelfreflectie wat ook weer terug te leiden is naar de intentie en verantwoordelijkheid nemen en bij zichzelf onderzoeken, ‘Wat levert mijn gedrag, mijn woorden mij op of ben ik vanuit mijn hulp eigenlijk over de grenzen van de ander of de anderen gegaan?’.
Theo: Michael zei in het begin dat het niet gepast was om te zeggen, ‘Sorry, zo heb ik het niet bedoeld’. Ik neem aan dat als je door zelfreflectie tot de conclusie komt dat je eigenlijk verkeerd bezig bent en dat je dan en wel sorry mag zeggen.
Michael: Volgens ons kunnen wij tussen aanhalingstekens zeggen, als je je daarmee er vanaf maakt.
Theo: Ja, dat is een mooie toevoeging en ook dat draait weer om de intentie waarmee je iets zegt, of het echt gemeend is of niet.
Michael: De integriteit speelt hier ook een belangrijke rol mee.
